Tjoeke Tjoeke Tjoeke TUUUUUUUUUUUTUUUUUUUTT

De Afrika trein gaat te snel, het is alweer december. Maar wat is het een geweldige treinrit! Afgelopen 2 weken was rijden, rijden rijden met dat wagentje, alleen stoppen op station: Bed.. En behoorlijk gas op de plank (wat een rare zin eigenlijk, maar google herkent het..). En nu even de rem erop in Kaapstad.

Net lekker een heeeele lange strandwandeling gemaakt met de hond van een vriend hier. Halverwege even gezeten op een steen starend over het water.. Lekker even wegzwijmelen in de gedachten wereld van Kevin. En dat gaat ver, dan ben ik even helemaal weg van de wereld. Gelukkig was de hond ook moe genoeg om lekker met zijn tong uit zijn bek te chillen. De afgelopen weken waren behoorlijk druk. Ill take u down memory lane. Just the highlight, no worries!

Ik hou niet zo van chronologische volgorde, mijn gedachten zijn ver van chronologisch net als mijn verhalen. Dus ik ga lekker heen er weer hoppen door de tijd, jullie weten toch niet wat wanneer is gebeurd.

First thing that pops up in my mind is the concert! That was so nice, it was the projects first concert. So it was all new. Questions like, how do we make a stage, where do we put the people, wat gaan we uberhaupt doen? Ik zie nu pas dat ik in het Engels aan het typen ben/was, dat gebeurd nu zelfs met praten, a whole mix van verskillende sprache.. Maargoed, terug van de tak op de hak.

Ons klasje heeft de Afrikaanse versie van (http://www.youtube.com/watch?v=ZVYhOJknO_U) gedaan. Met prachtige maskers van Marloes. Super spannend natuurlijk om voor 250 mensen op te treden waar je ma en je pa tussen zitten. Maar ze deden het geweldig! Zingen, dansen, op de juf en meester letten, je masker vast houden. Megamultitasken op je 5e! Daarna hebben we 'klein, klein zigeunertje' gedaan, een Nederlandse/Afrikaanse mix. Toen was het voor het publiek wel duidelijk dat hun kinderen les hadden gekregen van 2 Nederlandse leerkrachten. De Afrikaanse woorden waren erg vernederlandst, en de opmerkingen ook. De topper was aan het einde toen ik met Marloes, Oupa/Ouma speelde. Een amper voorbereid stuk (de kunst van de improvisatie) waar twee oude mensen elkaar in de maling nemen. Dat was geweldig, lekker in het lichaam kruipen van een opaatje en lekker gek doen/ruzie maken met Ouma met haar mega kont/tieten die op haar knieen hingen. Aan het einde rollenbollen met krakende botten toen we het goed maakte.

Deze concertdag was ik kleermaker (samen met de directrice) twee broeken gemaakt voor de steltenlopers, choreograaf, organisator achter de schermen, schoonmaker, kinderen uit laten springen van de adrenaline en daarna weer rustig maken, entertainer, opa, meester, clown.. En nog veel meer. En daar hou ik van. Klein probleempje is dat het niet altijd allemaal precies gaat zoals het zou moeten omdat ik op een paar plekken tegelijk ben met hoofd en lichaam.

Nog niet bijgekomen van de ene volle dag, was het de volgende dag voorbereiden voor het afscheidsfeest met het personeel en alle betrokkenen. Tussendoor kerstkadootjes inpakken en afscheidskadootjes regelen voor de Canadese vrijwillegers die die dag vertrokken. Helaas is het afscheidsfeestje een beetje de mist in gelopen. Maar uiteindelijk allemaal weer goed.

Toen was het tijd voor het kersfees. Deze was door de mogelijke stakingen een week vervroegd, dus we hebben een improvisatie poppekast gedaan, waar elke leraar een stukje deed. Mijn pop bleek constant zijn mond dicht te hebben, ik was te druk met het bedenken van het verhaaltje/Afrikaans praten/volgende pop pakken/gek stemmetje opzetten. Aan het eind had ik zijn mond de hele tijd open. Maar er werd hard gelachen gelukkig.

Toen heb ik 's middags de kadootjes uitgedeeld die ik heb gekocht van het sponsorgeld: een schrift met een wens erin, stickers, een goeie tandenborstel en lekkere chipjes. De kinderen waren er erg blij mee. Jammer alleen dat ook pubers ruzie maken over stickers. Doe je ogen dicht en stel je voor:
- Er zitten 45 pubers voor je uit het township.
- Ze krijgen allemaal hun kadootje
- En ze beginnen ze met elkaar uit te wisselen
- Dan blijkt de een een mooiere sticker te hebben dan de ander
- De eerste staat op, en de rest volgt
- 40 van de 45 maken nu schreeuwend ruzie over wie de mooiste sticker heeft, waarom en wie er stickers heeft gestolen, er wordt geduwd/geschopt.....
- Je zet je harde mannenstem op, kijkt serieus en klapt in je handen! Pakt er een bij de kraag en spreekt die boos toe.
Gelukkig straalde ik op dat moment autoriteit uit. En was het weer rustig. Na een nabespreken hebben ze echt genoten van de kadootjes.

Ik realiseer me dat je het voorgaande niet echt met je ogen dicht kon doen. Maargoed..;)

Dit typ ik er achteraf nog even tussendoor, gewoon omdat het kan. Er is iets magisch aan het dragen van een kind hier. Ik voel dat minder in Nederland, er is zoveel vraag naar liefde van de kinderen. Dat wanneer je ze draagt/troost er zoveel liefde van ze af komt dat je het liefste de hele dag een kind op je arm hebt. Of misschien is het mijn moederinstict;p, uh vader:P.

Ondertussen is het alweer een week later en zitten we midden in het vakantieprogramma. Met als highlight dinsdag de 'Chinadag'. We zijn met de hele groep denkbeeldig naar China gevlogen: eerst met de trein naar Kaapstad en toen met het vliegtuig naar Being. Onderweg eten/kleren gekocht, chinees geoefend en toen met een peper in de reet naar china gevlogen. Daar hebben we prachtige knutsels gemaakt en heerlijk met stokjes gegeten.

En de halte Kaapstad komt al in zicht.. Dat betekent: opgeven van mijn coupe (slaapkamer in Bonnievale) na kerst. Maar dan gaat het avontuur beginnen met Mams en Tessa (zusje). Alle hostels zijn geboekt, dat gaat een onvergetelijke ervaring worden (ik krijg er helemaal kippenskin van ik het typ, whaaaaaaaablaaaaaatraaaaaa;sldkjfa;sdjf).

Maar het verlaten van het project daarentegen wordt zwaar. Ek is baie baie baie lief vir die kinders (ik hou zoveel veel van ze). Ik ben in 4 maanden volledig opgenomen in het project en de communicty. Als ik met het projectbakkie door het township rij en hoor van alle kanten mijn naam en ik zie al die lachende gezichtjes, de jongens die even bij me komen chillen aan mn raampje, de meiden die roepen dat het goed gaat op school, de ouders die me accepterend toeknikken, de knuffels en luchtzoentjes die ik krijg van de allerkleinste, dan ben ik zo gelukkig. Ik pben zo blij dat ik hier iets heb kunnen betekenen en vind het zo k*t (sorry) dat ik weer een vrijwilliger ben waar de kinderen afscheid van moeten nemen. En ik ben zo trots op Marloes voor al het mooie wat ze hier doet. Dat ik in haar voetsporen mijn ideeen, ervaring, energie en liefde heb mogen geven aan het project/de kinders. Ik heb veel gegeven op het project, maar er is nog zoveel meer dat ik wil doen.

Oke dat was genoeg gezwijmel..:P Ik kom gelukkig nog een paar daagjes terug eind januari met moeps en zus. En wie weet, wie weet, wie weet, wie weet, wie weet waar willem wever woont (sorry, kwam even een liedje in me op). Wie weet kom ik nog terug.. Als mijn studie klaar is.

Na het toevoegen van de fotos, kom ik erachter dat ikhelemaal vergeten ben te vertellen over het brievenschrijven! Samen met een andere student Denise Wouters (heb haar nog nooit gezien, maar via deze weblog ontmoet) is er een briefcontact tussen twee klassen ontstaan, SA en NL. Prachtig om te lezen en te zien. Zie fotos. En de school heeft 300 euro opgehaald! Daar gaan we wat moois mee doen! Bedankt!!

Nog een geheimpje, kom maar wat dichterbij het scherm dan fluister ik het in je oor..




Zit je dichtbij? (knikte je nou echt?;))









scrolll





scrolll











Ek is lief vir julle!

Nog een filmpje van vorig jaar dat een goed beeld geeft van het plakkerskamp (township), met the boys Jason/Bonisile die ik onder andere leer lezen/schrijven: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=hNNZrtUlZFE#!